Recenzja #110 - Gdy zdrajca dobywa ostrza - Ostrze zdrajcy - Sebastien de Castell

Kiedy ktoś zabiera ci ostatnią dobrą rzecz w twoim życiu, to nie może pozostać bez odpowiedzi.

Opis fabuły

Król został zamordowany, więc Wielkie Płaszcze siłą rzeczy się rozpadły. Falcio, Kest i Brasti próbują trudnić się uczciwą pracą, ale problemy zaczynają się w momencie, gdy Lord Karawan, którego mieli ochraniać zostaje zabity a podejrzenia padają na głównych bohaterów. Kompani zostają zmuszeni do ucieczki przez prawie cały kraj w towarzystwie znienawidzonej pretendentki do tronu. Czy Wielkie Płaszcze pozostaną dzielnymi rycerzami, strażnikami sprawiedliwości a może rzeczywiście staną się trattari?

Opinia

Od dość długiego czasu słyszałam opinie, że Ostrze zdrajcy to niesamowita opowieść utrzymana w klimacie Trzech muszkieterów. Gdy więc dowiedziałam się, że wydawnictwo Insignis ma jeszcze to cudeńko na zbyciu, poprosiłam o egzemplarz bez cienia wątpliwości. Czy było warto?

Historię głównych bohaterów poznajemy z perspektywy Falcia, który oficjalnie się przedstawia dopiero pod koniec 1 rozdziału (co nie zmienia faktu, że nie wiem, jak wymówić jego imię). Oprócz opisów bieżących wydarzeń, Falcio przytacza nam swoje długaśne monologi wewnętrzne i liczne retrospekcje (średnio co drugi, co trzeci rozdział poznajemy przeszłość bohaterów). 

Falcio wydawał mi się na początku ogromną ciapą. Kest - mistrz rapiera, Brasti - łucznik wyśmienity a Falcio... dużo gada. Ciągle się obwinia i rozpamiętuje wydarzenia z przeszłości. Miałam do niego jednak neutralny stosunek, tak jak do Trin - tutaj jednak wynika to z tego, że chyba wiem o niej zbyt mało. Każdy z bohaterów jest inny, każdy ma indywidualną i bardzo złożoną osobowość. Jednakże, nikt nie wzbudził mojej przesadnej sympatii lub antypatii - w każdej postaci było coś, co lubiłam i coś co mnie irytowało. Jeżeli czytaliście więcej moich recenzji to wiecie, że taka sytuacja nie zdarza się zbyt często. 

Świat, w którym została umiejscowiona akcja, jest przepełniony magią i niesamowitym klimatem. Nie wiem czy Trzej muszkieterowie też mają w sobie coś tak mistycznego, ale tutaj wszystko emanuje mocą i emocjami. Mimo całkiem wyimaginowanego świata (jak on się właściwie nazywa...?), całość przypominała mi troszkę właśnie Francję muszkieterów, którą wielokrotnie widziałam w filmach. Bardzo podobał mi się motyw stworzenia różnych bogów i świętych, zupełnie różnych od chrześcijańskich. Sam pomysł na Wielkie Płaszcze jest czymś niesamowitym. Jestem miłośniczką wszelkich stowarzyszeń, zakonów, bractw i tym podobnych, a Wielkie Płaszcze weszły na zupełnie inny poziom. Ich honor, poczucie sprawiedliwości daje im coś wyjątkowego, czego nie sa się opisać - trzeba to po prostu poczuć.

Akcja toczy się bardzo szybko, właściwie w każdym rozdziale dzieje się coś dynamicznego, jak walka czy ucieczka. Język jest nacechowany lekko średniowiecznie, mamy sporo terminologii dotyczącej broni, ale bardzo łatwo jest się przestawić z normalnego języka na ten użyty w powieści. 

Okładka jest genialna, jedno spojrzenie już gwarantuje niezapomniane wrażenia. Korekta została zrobiona bardzo dokładnie, w całości znalazłam chyba 2 malutkie błędy. Koniecznością dla mnie jest sięgnięcie po kolejne tomy, gdy będzie taka możliwość, bo mam nadzieję na rozwianie wszystkich wątpliwości. Nie wiem też, co autor miał na myśli nadając swojej powieści taki tytuł... mogę się jedynie domyślać, chociaż mój pomysł na powiązanie tego z pseudonimem Kesta pewnie jest błędny.

Polecam tę książkę wszystkim szukającym niezapomnianych z fascynującą lekturą oraz osobom, które nie boją się przygód, walk i ucieczek - tego bowiem jest tu masa.

Ines de Castro

PS Co do sztyletu, to nie miałam pojęcia, że mam w domu takie cudo. Zakochałam się w nim, nie wiem co piękniejsze na tych zdjęciach - okładka czy sztylet.