Recenzje #190 #191 #192 - W świecie Szekspira - Sen nocy letniej, Makbet, Hamlet - William Szekspir

#190

Dramat opowiada historię trzech zakochanych par. Tezeusz i Hipolita mają wziąć ślub, ale sielankę zakłócają im kłótnie Hermii, Lizandra, Heleny i Demetriusza. Ta czwórka wskutek zbiegu okoliczności udaje się do lasu, gdzie w spór miesza się także Oberon i Tytania - król i królowa elfów. Obok ludzkich perypetii nie przechodzą obojętnie także leśne duchy i elfy, które odrobiną magii postanawiają pomóc kochankom w osiągnięciu porozumienia.

Sen nocy letniej to pierwsza komedia Szekspira, z jaką miałam do czynienia i powiem szczerze, że wyobrażałam sobie ją zupełnie inaczej. Została oparta ona głównie na komizmie sytuacyjnym, który nie zawsze da się wyczuć podczas lektury. 

Najważniejsza para, jeśli chodzi o hierarchię panującą w Atenach, została trochę zepchnięta na bok, ponieważ nie biorą oni udziału w wydarzeniach w lesie, a ich miłość zdaje się nie mieć żadnych problemów. Pozostała czwórka głównych ludzkich bohaterów przeżywa niesamowite przygody, które z przyjemnością zobaczyłabym kiedyś na scenie, bo bawiłyby mnie ona o wiele bardziej niż tylko czytanie dramatu.

Przemówiła do mnie jednak sama idea komedii pomyłek, którą zastosował Szekspir oraz liczne nawiązania do angielskiego folkloru. Autor bywa nazywany prekursorem romantyzmu, który wyprzedził swoją epokę i wszystko w tym dziele przemawia za słusznością tej teorii - elementy świata metafizycznego, zafascynowanie naturą oraz pragnienie silnej, pięknej i odwzajemnionej miłości. 

Sen nocy letniej okazał się bardzo miłą i w sumie całkiem zabawną lekturą, która nie zajęła mi wiele czasu. Uważam, że jest warta poznania, ponieważ stanowi jedno z najpopularniejszych dzieł słynnego angielskiego dramatopisarza.

#191

Pewnego dnia szlachetny rycerz Makbet słyszy z ust trzech czarownic przepowiednię dotyczącą jego przyszłości. Ma zostać tanem, a później królem. Część z tego się sprawdza, ale mężczyzna ogarnięty żądzą władzy i zasiadania na tronie postanawia pomóc losowi. W uknuciu przebiegłej intrygi pomaga mu żona. Jednak czy wszyscy zaufani Makbeta mają dobre intencje? A może na dworze dojdzie do tragicznej w skutkach zdrady?

Czy jest ktoś, kto nie słyszał o Makbecie? Dramat o walce o władzę i jej zgubnych konsekwencjach cieszy się sławą na skalę światową. Nie ma wątpliwości, że jest to jeden z najbardziej znanych dramatów Szekspira, tym razem jednak czytelnik/widz ma do czynienia z przejmującą, łamiącą serce tragedią.

Główny, a zarazem tytułowy bohater dzieła, jest bardzo trudną postacią do scharakteryzowania i ocenienia. Wynika to z tego, że w większości przypadków został zmanipulowany przez swoją żonę i stał się ofiarą zabaw wiedźm. Rozumiem jego dążenie do wypełnienia przepowiedni oraz późniejszy szał, ale niektóre spiski były śmiesznie proste do przejrzenia, co nie udało mu się ze względu na zaślepienie pragnieniem tronu.

Szekspir ponownie sięga po typowe dla późniejszych pisarzy rozwiązania, wpędzając główną postać dramatu w szaleństwo oraz wprowadzając nadprzyrodzone zjawiska. Muszę też pochwalić gęsto splecioną siatkę intryg, nietypowe rozwiązania oraz wypełnienie przepowiedni. Nie spodziewałam się, że pewne rzeczy zostaną potraktowane dosłownie, a w innych autor ucieknie się do metafory. Sprawy zachodzące na wyższych szczeblach władzy lub między dworzanami nie zawsze były dla mnie jasne przez to, w jaki sposób zostały opisane. 

Przyznaję jednak, że dramat czytało mi się dobrze, jako że stanowi on głębokie źródło inspiracji i motywów, których można użyć w pracach pisemnych.

#192

Pewnego dnia książę Danii otrzymuje informację, że na murach pojawia się duch przypominający wyglądem jego zmarłego ojca. Młodzieniec wyrusza na spotkanie ze zjawą, która przedstawia mu prawdziwą historię swojej śmierci. Hamlet zostaje postawiony przed przysięgą pomszczenia ojca, co będzie wymagało zdrady stanu oraz przewartościowania dotychczasowych spraw w jego życiu. Czy tam, gdzie rodzi się spisek i poszukiwanie prawdy jest jeszcze miejsce na miłość? A może książę zostanie zmuszony do podjęcia decyzji, które złamią mu serce?

Hamleta czytałam już wcześniej i z niewyjaśnionych przyczyn bardzo polubiłam tę misternie skonstruowaną historię oraz bohatera, o którego przeżyciach wewnętrznych można napisać wiele stron. To właśnie młody książę Danii zdobył moją sympatię, ponieważ nie można opisać go za pomocą tylko jednej cechy charakteru. Jego osobowość pozostaje bardziej złożona, a im bardziej odkrywamy kolejne jej warstwy, tym więcej znajduje się ich pod spodem. W dodatku często towarzyszą nam rozmyślania, co my zrobilibyśmy na miejscu Hamleta, a ponad to nachodzą nas wątpliwości, czy młodzieniec rzeczywiście tylko udaje szaleństwo?

Hamlet jest typowym przykładem bohatera szekspirowskiego, człowieka-zagadki, popadającego w zadumę i frenezję, który musi stoczyć walkę sam ze sobą. Został on postawiony w bardzo trudnej sytuacji, nie tylko przez wymuszoną obietnicę zemsty, ale też przez postępowanie jego rodziny. Nie dziwię się, że czuł się w tym wszystkim zagubiony, nie wiedząc wobec kogo należy pozostać lojalnym. W dodatku, widać, że Hamlet to bohater myślący, działający z uprzednio wyznaczonym celem i trzymający się planu aż do samego końca. Nawet miłość, którą ostatecznie decyduje się poświęcić, nie była w stanie odwieźć go od, bądź co bądź, straszliwych czynów.

Hamlet pozostaje moim ulubionym dramatem Szekspira, ponieważ metafizyczność nie jest tutaj zaakcentowana tak bardzo, jak w poprzednich dwóch. Tutaj działanie należy do człowieka i czuć, że główny bohater rzeczywiście ma możliwość wyboru.

Ines de Castro